روز اول
مظلوم/سفیر/بیعت شکنان/کوفه/خالی از مرد/پسرعم/جوانمرد/کوچه پس کوچه/تک وتنها/نیرنگ/غریب/ منزل طوعه/جفای کوفی/هجده هزارنفر/هیچ/محاصره/ریسمان بگردن/کاخ ابن زیاد/بالای دارالعماره/شهید
اگه عمویم علی نتوانست کاری بکند در کوچه بنی هاشم... محکوم به صبر بود من که محکوم به صبر نیستم...
زن ها از بالای پشت بوم نیزه می انداختند روی سرش...چه کنیم چه نکنیم که تسلیم شود؟...آخرش با نیرنگ به دام انداختنش...چاله ای درست کردند...روی چاله را پر از نی کردند...کشاندنش سمت چاله...و انداختنش در آن...دست هایش را بستند...بعد کشاندنش در کوچه ها.... :
دل این شهر برای نفسم تنگ شده / جان من کوفه میا ...کوفه دلش سنگ شده...
یه نشونی بدم؟اول افتاد تو گودال بعد سرش رو بریدن...
لیلا! از گریه ی شبانه تو به یاد گریه های شبانه حسین افتادم در فراق پیامبر.و یاد ولادت آن عزیز-علی اکبر-دلم را لرزاند.حسین در مرگ پیامبر شاید از همه بی تاب تر بود . او اگر چه آن زمان کودک بود ،اما این جراحت قلبش تا بزرگی التیام نیافت .آن قدر بغض کرد ، آن قدر لب بر چید ، آن قدر گریه کرد که آتش به جان فرشتگان آسمان زد و اگر کفر نبود می گفتم که خدا هم بی تاب شد از این همه بی تابی .آن قدر که محمدی کهتر ، پیامبری دیگر ، شبیهی از پیامبر را بعد ها در دامان حسین گذاشت تا جگر سوخته اش بدان التیام بیابد .یادت هست وقتی علی اکبر به دنیا آمد ، چند نفر با دیدنش بی اختیار تو را آمنه صدا زدند و علی را محمد ؟! عجیب بود این همه شباهت. آن قدر که من به محض تولد او ، بوی پیامبر را در فضای حیاط استشمام کردم. یادت هست آن بی قراری های مرا ؟ آن شیهه های بی وقتم را، آن سم زمین کوبیدنهایم را ؟ آن قدر که اهل خانه را به عجز آوردم و تا نوزاد را نشانم ندادند، آرام نگرفتم ؟
*این نوشته از زبان "عقاب" (اسب علی اکبر-ع-که سابقا متعلق به پیامبر-ص-بوده است)خطاب به لیلا مادر علی اکبر-ع-است .(منتخبی از کتاب پدر عشق پسر سیدمهدی شجاعی)
امام حسین-ع- در برزخ:حسین در یمین عرش قرار دارد وبه قتلگاه ،لشکرگاه وزائران خود می نگرد.آن حضرت آنها را بهتر از هرکسی می شناسد وبه مقام ومنزلت زائران خود در نزد خداوند آگاه است.حسین گریه کنندگان بر خود را می بیند وبرای آنان طلب آمرزش می کند ومی فرماید:ای گریه کننده برمن،اگر بدانی که خداوند چه چیزی را برای تو فراهم کرده،خوشحالی ات بیش از غم وغصه ات می شود.
امام حسین-ع-در روز حشر:امام حسین-ع- در روز حشر جایگاه مخصوصی دارد که به موجب آن اهل محشرمضطرب میشوند وآن زمانی ست که حسین-ع-بی سر و در حالی که از رگ های گردنش خون می ریزد،ایستاده محشور می شود وحضرت فاطمه-س-وقتی به آن صحنه می نگرد فریاد می زند.
(منتخبی از کتاب خصائص الحسین نوشته شیخ جعفر شوشتری)
امام حسین علیه السلام: کسى که بخواهد از راه گناه به مقصدى برسد ، دیرتر به آروزیش مى‌رسد و زودتر به آنچه مى‌ترسد گرفتار مى‌شود . (بحار الانوار، ج 78، ص 120)
گریه جنیان بر امام حسین(ع)/فرشته گناهکار ی که بخشیده شد/سنگی که از آن خون تازه می جوشد.../
پس نوشت:
عربت سخته....مخصوصا برای یک مرد!
+قدر خودتان را بدانید...هرکسی را که به محرم دعوت نمی کنند!
+دوستان عزیز!ازمن می شنوید تا تاسوعا و عاشورا نرسیده "خصائص الحسین"را تهیه کنید وبخوانید...کتاب خاصی ست...دست که به کتاب می برم از خواندنش دل نمیکنم...آنها هم که قبلا خوانده اند...دوباره بخوانند...این روزها خواندنش صفای دیگری دارد!
+هرکسی هرجا رفت در خیمه امام حسین-ع- ما را هم فراموش نکند....(التماس دعای مخصوص به دوستان قمی که شبهای محرم شان را در مجتمع امام خمینی -ره- می گذرانند.)
.
.
اللهم الرزقنی شفاعه الحسین یوم الورود